Κι`έρχεται η στιγμή...που πάντα απέφευγε...να παραδεχτεις....μα...μη έχοντας πια...αλλη επιλογή...καταλαβαινεις........πως απλα... ζούσες σε ενα όνειρο ..δεν ανήκεις πουθενά... έρμαιο της φαντασίας μου...ναι... εκεί... έπλασα ένα κόσμο υπέροχο... τέλειο...και ζούσα ..μα... απότομα με γκρέμισες .. γιατί κάποιες καταστάσεις...σε κυνηγούν μια ζωή...και δεν πρόκειται να τις αλλάξεις πότε... γιατί... έτσι θέλεις....να ζεις μ`αυτές....!!!!
Μα να θυμάσαι.... όποιο δρόμο και να πάρουμε...στο ίδιο σύμπαν θα συναντιομαστε..............!!!!!
