Αρκετές γυναίκες και πολύ λιγότεροι άνδρες, διαλέγουν να αφοσιωθούν σ΄ένα φαντασιακό έρωτα, που ποτέ δεν έζησαν, ή τον έζησαν... πολύ λίγο, δημιουργώντας στη ζωή τους συναισθηματικά αδιέξοδα και εγκλωβισμούς.
Φυσικά, τα παραμύθια , η λογοτεχνία, ειδικότερα η μεσαιωνική, με τις δεσποσύνες και τις αρχόντισσες, εξάπτουν την φαντασία και το ρομαντισμό, δημιουργούν την απατηλή προσδοκία πως- γιατί όχι- υπάρχει ο μεγάλος έρωτας και ίσως είναι αυτός, που χτύπησε και τη δική μας πόρτα.
Όμως, μια τέτοια φαντασιακή επιλογή δημιουργεί και ένα ολόκληρο πλέγμα παράλογων πεποιθήσεων όπως:
• Κανείς άλλος δεν μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή μου
• Κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει
• Αυτός , σε αυτή την περίπτωση, θα έκανε ή θα μου έλεγε αυτό ή εκείνο.
Απόψεις όπως οι παραπάνω γίνονται υποβολές, έχουν πολύ ισχυρή συναισθηματική επίδραση, δεν υποχωρούν εύκολα και στέλνουν στο απυρόβλητο εξειδανικευμένους άνδρες, που μπορεί η συμβίωση μαζί τους να ήταν χειρότερη και από ένα εφιάλτη.
Ο ανολοκλήρωτος έρωτας φαίνεται να είναι μια καλά δουλεμένη εξαπάτηση του εαυτού, μια προσπάθεια να διατηρηθεί το ιδανικό, το τέλειο, το άφθαρτο, όπως στους μύθους. Πρόκειται για μια τάση εθισμού σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, που συνοδεύεται από άκαμπτη σκέψη και βασανιστική εμμονή.
