Οι πρώιμες σχέσεις που είχαμε ως παιδιά με τους γονείς προσδιορίζουν τον τρόπο που ερωτευόμαστε;

Σίγουρα το παρελθόν παίζει ιδιαίτερο ρόλο σε όλη την μετέπειτα ζωή. Ο τρόπος που σχετιζόμαστε και ερωτευόμαστε έχει τα θεμέλια του στην πρώτη παιδική ηλικία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο τύπος του εραστή που διαμορφώνουμε ως ενήλικες έχει τις ρίζες του στις σχέσεις που είχαμε με τους γονείς μας. Φαίνεται παράξενο αλλά ο τρόπος που βιώνουμε τον έρωτα στη σχέση εξαρτάται και από την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά των γονιών.

Νηφάλιος εραστής: Εμπιστεύεται τον εαυτό του και τον σύντροφό του και τολμά να διακινδυνεύσει να πληγωθεί επικοινωνώντας βαθιά και ουσιαστικά με τον σύντροφο του. (Πιθανώς είχε ισορροπημένους γονείς)
Ανασφαλής εραστής: Θέλει να πλησιάσει τον σύντροφό του και να ζήσει τον έρωτα αλλά φοβάται μην πληγωθεί. Όταν ξεπεράσει το φόβο του προσκολλάται στον σύντροφό του και εξαρτάται από αυτόν. Συχνά δεν έχει τη δύναμη να ξεκολλήσει από μια ακατάλληλη σχέση. (Πιθανώς είχε κυκλοθυμικούς γονείς)
Αποστασιοποιημένος εραστής: Από παιδί δεν έχει μάθει να εμπλέκεται σε συναισθηματικές σχέσεις. Ή είναι πολύ πληγωμένος και έχει κάνει «συναισθηματική απόσυρση». Νομίζει ότι θέλει να πλησιάσει τον άλλο αλλά κατά βάθος νιώθει την ανάγκη να παραμείνει μόνος και ανεξάρτητος. (Πιθανώς είχε απορριπτικούς γονείς)
Ιδανικός εραστής: Τα δίνει όλα για τον-ην σύντροφό του και προσπαθεί να είναι τέλειος ως σύζυγος, ως γονιός και ως επαγγελματίας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως είναι δυνατόν να κουραστεί, να νιώθει αδικημένος και να απομακρυνθεί συναισθηματικά. (Πιθανώς είχε απαιτητικούς γονείς)
Σημ.
Συχνά o αποστασιοποιημένος άνδρας εραστής συνδέεται σταθερά με μια ανασφαλή γυναίκα. Αυτή προσπαθεί να τον πλησιάσει απεγνωσμένα και αυτός παραμένει στη σχέση με τη δική της προσφορά και ενέργεια.