Ο γάμος είναι μια όμορφη κατάσταση, που χαρίζει ειρήνη και σταθερότητα στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου, έχει όμως ως αντίτιμο τη φροντίδα, τους κόπους και τις θυσίες που πρέπει κάποιος να υποστεί για να στηθεί ένα σπιτικό και να επιτύχει μια συμβίωση.
Με το θέμα της απόφασης για γάμο, δύο είναι οι κίνδυνοι που πρέπει κάποιος να προσέξει: Πρώτον, να μπει σε γάμο βιαστικά και ανώριμα, δημιουργώντας έτσι ασταθείς προϋποθέσεις για το μέλλον, και δεύτερον, να περάσουν τα χρόνια και να μην το παίρνει απόφαση να παντρευτεί, οπότε χάνει την ευκαιρία να δημιουργήσει όσο είναι ακόμη νέος.
Για να πάρει κάποιος την απόφαση να παντρευτεί, πρέπει να είναι ώριμος με την έννοια ότι είναι έτοιμος για θυσίες. Αν υπάρχει η διάθεση να ανεχθείς τον άλλο άνθρωπο με τα καλά και τα κακά του, αν υπάρχει η αποδοχή του γεγονότος ότι με το γάμο θα δημιουργηθούν ευθύνες που περιορίζουν τη δυνατότητά μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε όποτε θέλουμε – τότε μάλλον υπάρχει η προαπαιτούμενη ωριμότητα. Αν κάποιος νιώθει ότι δεν είναι ακόμη σε αυτή την ώριμη κατάσταση αλλά θέλει να κάνει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, τότε θα ήταν χρήσιμο να “εξασκήσει” τον εαυτό του - στην ανεκτικότητα και στην ανάληψη ευθυνών - με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους και τις φίλες του.
Στο άλλο άκρο είναι οι άνθρωποι που “είναι και παρά-είναι” ώριμοι – με την έννοια ότι είναι σχετικά μεγαλύτεροι στην ηλικία και ότι έχουν πολύπλευρη εμπειρία της ζωής – αλλά δεν το παίρνουν απόφαση να δεσμευθούν σε γάμο, ίσως διότι φοβούνται ότι ένας γάμος δε θα εξελισσόταν καλά, ίσως διότι έχουν συνηθίσει να ζουν μονάχοι, ίσως διότι έχουν διαμορφώσει ένα δικό τους τρόπο ζωής και ανησυχούν ότι ο γάμος θα τους “τα χαλάσει”.
Όποια όμως και αν είναι η πρόφαση για την αναβολή, η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια περνούν. Αυτό που χρειάζεται είναι αφ’ ενός μια στάση αποφασιστικότητας σχετικά με την επιθυμία για γάμο, και αφ’ ετέρου μια έξοδος από τον πολύπλοκο τρόπο σκέψης που με τα χρόνια καλλιεργήσαμε. Μάθαμε δυστυχώς να διακρίνουμε όλα τα ελαττώματα των ανθρώπων, μάθαμε να προβλέπουμε όλους τους τρόπους με τους οποίους κάτι μπορεί να αποτύχει, και έτσι τώρα, πριν καν προλάβει να αναπτυχθεί η αγάπη μας προς κάποιο πρόσωπο, την πνίγουμε κάτω από το βάρος εκατοντάδων σκέψεων. Δε θα έβλαπτε αν ξαναβρίσκαμε για λίγο την ανεμελιά των εφήβων, την ικανότητα να ζούμε και να χαιρόμαστε το “τώρα” με απλότητα. Τότε και ο γάμος θα έλθει με απλότητα, ξεκουράζοντάς μας έτσι από τη μοναξιά μας.
