Είναι αλήθεια Ο κυριότερος αντίπαλος της πίστης και της εμπιστοσύνης είναι ο φόβος.
Ο φόβος συνδέεται πάντα με κάποιον ή κάτι εξωτερικό από εμάς σε αντίθεση με το άγχος που δημιουργείται από μέσα μας.
Ο φόβος δεν είναι πάντοτε κάτι κακό, όπως ίσως μάθαμε να πιστεύουμε. Η ορθή χρήση του φόβου είναι να ενεργεί ως μια προειδοποίηση, ως ένα "καμπανάκι", όταν βρισκόμαστε σε κάποια επικίνδυνη κατάσταση, ώστε να λάβουμε τα μέτρα μας και να προφυλαχθούμε. Η ορθή χρήση του φόβου μπορεί να μας βοηθήσει να διατηρηθούμε σε ετοιμότητα έναντι των προκλήσεων της ζωής, προφυλάσσοντας μας από την αμέλεια και την αδιαφορία, και διατηρώντας ενεργή τη σύνδεση με τη συνείδηση μας.
Οι άνθρωποι που έχουν πολλούς φόβους χάνουν πολλή ενέργεια. Επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη και βλέπουν τον κόσμο μόνο άσπρο και μαύρο. Πιθανόν βλέπουν τον εαυτό τους σαν ‘τέλειο’ ή σαν ‘ανάξιο’ αν δεν είναι τέλειοι, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει και στις δύο περιπτώσεις
Άλλοι φόβοι μπορεί να παρουσιάζονται από την παθητικότητα και την δυσκολία να πάρουν τα άτομα πρωτοβουλία και αποφάσεις. Συνήθως εδώ έχουμε δείγματα χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Το είδος του φόβου και της ανασφάλειας ότι δεν θα έχουμε ποτέ αρκετά από αυτά που θέλουμε, μάς κάνει να αποζητάμε πάρα πολλά…αλλά συνήθως δεν δίνουμε όσα θέλουμε να πάρουμε ή όσα παίρνουμε. Και τέλος ένα άλλο είδος δράκου- φόβου είναι ο φόβος της απώλειας ή ο φόβος της απώλειας ελέγχου. Ο φόβος αυτός κάνει τα άτομα να θέλουν απεγνωσμένα να ελέγχουν.
Ο καλύτερος τρόπος για να υπερνικηθεί ένας φόβος, είναι το να εκθέτουμε σταδιακά τον εαυτό μας σε μικρές δόσεις του πράγματος που μας φοβίζει, αλλά με ψυχραιμία, ώστε σιγά - σιγά ο ψυχισμός μας να δημιουργήσει άμυνες και αντιστάσεις. Επίσης είναι χρήσιμο να αποκτήσουμε τη δεξιότητα του να ρυθμίζουμε το συναίσθημα του φόβου, ελέγχοντας με τη λογική μας κατά πόσο αυτό ανταποκρίνεται στους πραγματικούς κινδύνους που μας περιβάλλουν.
«Δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε, εκτός από τον ίδιο το φόβο»
Φραγκλίνος Θεόδωρος Ρούσβελτ
Προτιμάμε καλύτερα να πεθαίνουμε κάθε ώρα από το φόβο του θανάτου, παρά να πεθάνουμε μια φορά’,
κατά τον Σαίξπηρ.