Όταν κάποιος μας αδικήσει, ή τουλάχιστον όταν θεωρήσουμε εμείς ότι κάποιος μας έχει αδικήσει, η πρώτη μας αντίδραση είναι συνήθως να θυμώσουμε. Μερικοί άνθρωποι εκφράζουν και εξωτερικά το θυμό τους, άλλοι όμως “τα κρατούν μέσα τους” και πικραίνονται σιωπηλά.
Αυτό που χρειάζεται να μάθουμε είναι ότι με το να εμμένουμε στην πικρία, διπλασιάζουμε την αδικία που παθαίνουμε. Από την μια είναι η αδικία που μας κάνει ο άλλος – με έκοψε αντί να με περάσει, με παραπλάνησε αντί να με καθοδηγήσει σωστά – από την άλλη είναι η αδικία που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας: Διότι με το να πικραθούμε και να κρατήσουμε μέσα μας κακία εναντίον αυτού που μας αδίκησε, δηλητηριάζουμε τελικά οι ίδιοι τον εαυτό μας και γινόμαστε ανίκανοι να βιώσουμε τη χαρά.
Είναι λοιπόν καλύτερα – για εμάς τους ίδιους – να μην φέρνουμε στο νου μας αυτόν που μας αδίκησε. Ας τον αφήσουμε να φύγει από μέσα μας, ώστε να προχωρήσουμε στη ζωή μας ελεύθεροι από πάθη και μνησικακίες. Αρκεί μόνο να μαθαίνουμε το μάθημά μας, ώστε να μην είμαστε ευάλωτοι στο ίδιο πάθημα όταν προκύψουν ξανά παρόμοιες περιστάσεις.
Στη ζωή, άλλοι άνθρωποι θα έρθουν για να μας ευεργετήσουν και άλλοι για να μας αδικήσουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου.
Αν σήμερα κάποιος με αδίκησε, αύριο θα έρθει κάποιος για να με ευεργετήσει και να επαναφέρει έτσι την ισορροπία.
Αν τώρα εμείς μάθουμε, κάποια μέρα, να αγαπάμε και τους μεν και τους δε, τότε κανένας δεν θα μπορεί πια να μας διαταράξει και η ζωή θα έχει ήδη γίνει για μας παράδεισος.
